เครื่องมือสองของนโยบายเศรษฐกิจมหภาค หนึ่ง นโยบายการเงินของเตะด้าน ประกอบด้วยค่าใช้จ่ายสาธารณะ และ ภาษี และอื่น ๆ รายได้รัฐบาล หรือความช่วยเหลือภาคเอกชน (เช่นแบ่งภาษี) มันสามารถใช้อิทธิพลระดับอุปสงค์ในระบบเศรษฐกิจ มักจะ มีเป้าหมายคู่ของการว่างงานต่ำที่สุดโดยไม่เรียกเงินเฟ้อมากเกินไป ครั้งนั้นมีการใช้การจัดการความต้องการระยะสั้นผ่านการปรับแต่งดี แม้ว่าตั้งแต่ปลายยุคสำนักเคนส์ มันมีบ่อยถูกเป้าหมายในระยะยาวเป้าหมาย กับนโยบายการเงินมากมักใช้สำหรับการปรับปรุง shorter-term รัฐบาล มีสองประเด็นหลักในการกำหนดนโยบายทางการเงิน: อะไรควรท่าทางโดยรวมของนโยบาย และแบบฟอร์มอะไรควรของแต่ละส่วนจะได้หรือไม่

นักเศรษฐศาสตร์และผู้กำหนดนโยบายบางอย่างโต้เถียงสำหรับงบประมาณแบบสมดุล คนอื่นบอกว่า ขาดดุลแบบถาวร (สาธารณะใช้จ่ายเกินรายได้) การยอมรับ ตามกฎทอง ใช้ดุลการลงทุน (ในโครงสร้างพื้นฐาน พูด) แทนที่จะใช้ อย่างไรก็ตาม อาจมีอันตรายว่า การลงทุนภาครัฐจะทำกครั้งจากการลงทุนภาคเอกชนมากขึ้น สิ่งโดยรวมท่าทาง โดยเฉลี่ยผ่านวงจรทางเศรษฐกิจ นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่ยอมรับว่า นโยบายทางการเงินควรจะทวนวัฏจักร มีเป้าหมายเพื่อรักษาเสถียรภาพอุปสงค์โดยอัตโนมัติ โดยการเพิ่มสาธารณะใช้จ่ายเมื่อเทียบกับรายได้เมื่อดิ้นรน และเพิ่มภาษีที่สัมพันธ์กับการใช้จ่ายทางด้านบนของวงจรเศรษฐกิจ เช่น สังคม (สวัสดิการ) เอกสารประกอบคำบรรยายจากรัฐมักจะเพิ่มขึ้นในช่วงเวลาที่ยากลำบาก และบัญชีลากช่วยเพิ่มรายได้ของรัฐบาลเมื่อเศรษฐกิจมีการเติบโต สำหรับบิตและชิ้นส่วนที่ทำให้ค่าเงินนโยบาย หนึ่งอภิปรายเป็นเกี่ยวกับการใช้จ่ายสาธารณะสูงควรสัมพันธ์กับ GDP ในสหรัฐอเมริกาและหลายประเทศในเอเชีย การใช้จ่ายสาธารณะไม่น้อยกว่า 30% ของ GDP ในประเทศยุโรป เยอรมนีและสวีเดน มันมีสูงถึง 40-50% บางการศึกษาทางเศรษฐกิจด้วยการแนะนำว่า ค่าใช้จ่ายสาธารณะด้านล่างเทียบกับ GDP ผลในอัตราสูงเจริญเติบโต แม้ว่าข้อสรุปนี้จะแย้ง แน่นอน ปี ปริมาณการใช้จ่ายสาธารณะแล้วสูงต่ำ อีกประเด็นคือ ฟอร์มที่ควรดำเนินการจัดเก็บภาษี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแยก ระหว่างภาษีทางตรงและภาษีทางอ้อม และภาษีทุน รายได้ และรายจ่าย